Een liefdesverhaal eindigt zoals het begint.
De onverwachte voorspelbaarheid van een aangekondigde verrassing.

De toeschouwer weet dat iedere zin een boemerang is die terug geslingerd wordt in de ander zijn gezicht.

Op een gespiegelde locatie kleven het verleden en de toekomst tegen elkaar als een evenbeeld.

KUNST MIJN KLOTEN! probeert de sérieux weg te pellen,
het Heilige van de Scheppers des kunst te desacraliseren
en te koesteren wat overblijft: het kind. **

Een vertelling waarbij Dimitri Leue in samenspraak met het publiek op zoek gaat naar Kunst en al zijn betekenissen. Kunst is voor elk van ons iets anders, of niet ?

Dimitri Leue zoekt samen met de gelukkige aanwezigen naar de superlatief van kunnen.
Een definitie van dat wat voor sommigen miljoenen waard is en voor anderen niet eens een blik.*

Een man zit vast in zijn liefdesverdriet.
Hij ontmoette de vrouw van zijn leven.
Haar leven besliste daar anders over.
Hij kauwt en herkauwt zijn geluk.
Hij weigert om het door te slikken.
Een gevecht met de wijzers van de klok,
hij wil terug.
De taal wordt lijfelijk.